اثر یک دوره تمرین تناوبی هوازی پیشرونده بر پروتئین واکنش دهنده c موش های صحرایی نژاد ویستار.

هدف از این پژوهش، مطالعه تأثیر یک دوره تمرین تناوبی هوازی پیشرونده بر حسّاس ترین شاخص التهابی پیشگویی کننده بیماری قلبی عروقی (پروتئین واکنش دهنده c) در موش های صحرایی ماده مسن چاق، نژاد ویستار با ژنوم 14848 (با وزن 93/4 ± 6/325 گرم،  سنّ  5/21 ماه و سپری شدن دست کم سه ماه از اتمام دوران باروری آن ها) بود. به همین منظور، 64 سر موش صحرایی برای انجام دادن مطالعه مقدّماتی و اصلی، انتخاب و به گروه های مختلف، دسته بندی شدند. این گروه ها عبارتند از: جوان چاق (12/ 5 ± 75/226 گرم و سنّ 5/4 ماه)، جوان لاغر (6/5 ± 125/168 گرم و سنّ 5/4 ماه)، مسنّ لاغر (79/4 ± 875/246 گرم و سنّ 5/21 ماه) و مسنّ چاق (93/4 ± 6/325 گرم و سنّ 5/21 ماه). گروه اخیر به طور تصادفی به زیرگروه های پیش آزمون، کنترل میان آزمون، کنترل پس آزمون، تمرینی میان آزمون و تمرینی پس آزمون تقسیم شدند. پس از انجام دادن مطالعه مقدّماتی در خصوص تفاوت مقادیر crp روی گروه های جوان چاق و لاغر، مسنّ لاغر و گروه مسنّ چاق پیش آزمون (گروه اخیر به طور مشترک در مطالعه مقدّماتی و مطالعه اصلی استفاده شد.)، مطالعه اصلی روی سایر گروه ها انجام شد. پروتکل تمرینی به مدّت 12 هفته و هفته ای 5 جلسه و هر جلسه با 2 تا 4 نوبت با سرعت 12 تا 23 متر در دقیقه و مدّت 10 تا 80 دقیقه اجرا شد. خون گیری در سطوح پایه از 12 تا 14 ساعت ناشتایی (پیش آزمون) و در مرحله میان آزمون و پس آزمون با شرایط مشابه انجام و مقادیر crp با روش ایمنوتور بیدیمتریک، اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی lsd تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد، مقادیر crp در 6 هفته نخست تمرین، کاهش داشته؛ امّا این کاهش، معنی دار نبوده است (351/0=p). با وجود این با ادامه تمرین تا هفته دوازدهم، کاهش معنی داری در مقدار crp در انتهای پژوهش در مقایسه با مقادیر قبل از آن (001/0=p) مشاهده شد. به طور کلی با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت کاهش crp پس از تمرین های تناوبی هوازی پیشرونده حاکی از تخفیف فرایند آتروژنز است.